کبالت (Co) یک
عنصر فرومغناطیس از گروه ۹
جدول تناوبی است. این فلز برای آلیاژهای مقاوم در برابر حرارت و مغناطیسی استفاده
می شود. از ترکیبات این فلز قرن ها برای انتقال رنگ آبی به لعاب و سرامیک استفاده
می شد. کبالت در مجسمه های مصر و مهره های گردنبند ایرانی در هزاره 3 قبل از
میلاد، در لیوان های شیشه ای در ویرانه های پمپئی، و در چین از اوایل سلسله تانگ
(618–907 م) کشف
شده است. نام کوبولد برای اولین بار (قرن شانزدهم) بر روی سنگ معادنی به کار رفته
است که تصور می شود حاوی مس است. اما سرانجام مشخص شد که سنگ معدن های کبالت
آرسنیک سمی هستند. سرانجام برانت (1742) تشخیص داد که رنگ آبی این سنگ معدن ها به
دلیل وجود کبالت است.
بیشتر کبالت تولید شده برای آلیاژهای خاص استفاده می شود. درصد نسبتاً
زیادی از تولید جهان به آلیاژهای مغناطیسی مانند Alnico برای آهن ربا های دائمی اختصاص می یابد.
مقادیر قابل توجهی برای آلیاژهایی استفاده می شود که خواص خود را در دما های بالا
حفظ می کنند و سوپر آلیاژ هایی که در نزدیکی نقاط ذوب آنها استفاده می شود (جایی
که فولادها خیلی نرم می شوند) مصرف می شود.
همچنین برای آلیاژهای سخت، فولادهای ابزارآلات، آلیاژهای با انبساط کم
(برای مهر و موم های شیشه به فلز) و آلیاژهای با مدول یانگ ثابت (الاستیک) (برای balance wheel یا hairspring یا به فارسی حلقه تنظیم) استفاده می شود. این فلز مناسب
ترین ماتریس برای کاربید های سیمانی است.
کبالت کاملاً ریز شده خود به خود شعله ور می شود.
قطعات بزرگتر در هوا نسبتاً بی اثر هستند، اما در دمای بالاتر از 300 درجه
سانتیگراد (570 درجه فارنهایت) اکسیداسیون گسترده ای رخ می دهد.